Cukrzyca to choroba metaboliczna, która dotyka miliony ludzi na całym świecie. Dzisiaj jest to choroba nieprzyjemna, lecz dzięki wykorzystaniu insuliny, jak najbardziej możliwa do kontrolowania. Jednak przed odkryciem insuliny, cukrzyca była chorobą nieuleczalną, która prowadziła do ciężkich powikłań i zwiększonego ryzyka zgonu. W tym artykule przyjrzymy się historii odkrycia insuliny i jej wpływowi na dzisiejszy świat. Czym jest insulina? Insulina jest hormonem produkowanym przez komórki trzustki, który reguluje poziom cukru we krwi. Insulina działa poprzez zwiększenie wchłaniania glukozy z krwi do komórek organizmu, gdzie jest przetwarzana na energię lub magazynowana w postaci glikogenu. Brak lub niedobór insuliny prowadzi do wzrostu poziomu cukru we krwi, co jest charakterystycznym objawem cukrzycy. Jakie były symptomy cukrzycy przed odkryciem insuliny? Przed odkryciem insuliny, cukrzyca była chorobą nieuleczalną, której objawy obejmowały m.in. wzmożone pragnienie, częstomocz, osłabienie i utratę wagi. Choroba ta prowadziła do poważnych powikłań, takich jak choroby nerek, problemy z układem sercowo-naczyniowym i problemy z widzeniem. Kto odkrył insulinę? Insulinę odkryli chirurg Frederick Banting i student medycyny Charles Best w 1921 roku. Ich badania miały ogromny wpływ na dzisiejsze postrzeganie cukrzycy i zrewolucjonizowały leczenie tej choroby. Po odkryciu insuliny przez Bantinga i Besta naukowcy kontynuowali badania, aby lepiej zrozumieć cukrzycę i opracować skuteczniejsze leki. W ciągu ostatnich dziesięcioleci wprowadzono wiele innowacyjnych terapii, w tym insulinę szybko działającą i insulinę długo działającą. Dzięki tym osiągnięciom, osoby z cukrzycą mają teraz więcej opcji leczenia i większe szanse na kontrolę poziomu cukru we krwi. Wpływ odkrycia insuliny na świat Odkrycie insuliny miało ogromny wpływ na życie milionów ludzi na całym świecie. Osoby z cukrzycą mogą teraz żyć dłużej i zdrowiej dzięki skutecznym terapiom, a także kontrolować swoje poziomy cukru we krwi, co jest kluczowe dla uniknięcia powikłań. Insulina stała się podstawowym lekiem dla osób z cukrzycą typu 1, a także dla osób z cukrzycą typu 2, które wymagają jej w bardziej zaawansowanym stadium choroby. Odkrycie insuliny przyczyniło się również do rozwoju badań nad innymi chorobami metabolicznymi i hormonalnymi, co z kolei wpłynęło na rozwój medycyny i zwiększenie świadomości zdrowotnej społeczeństwa. Odkrycie insuliny przez Fredericka Bantinga i Charlesa Besta miało ogromny wpływ na dzisiejsze postrzeganie cukrzycy i wprowadziło rewolucyjne zmiany w leczeniu tej choroby. Dzięki skutecznym terapiom i innowacyjnym lekom, osoby z cukrzycą mogą teraz kontrolować swoje poziomy cukru we krwi i uniknąć powikłań. Odkrycie insuliny jest jednym z najważniejszych osiągnięć medycyny w XX wieku i stanowi przykład tego, jak badania naukowe mogą przyczynić się do poprawy jakości życia milionów ludzi na całym świecie.

Odkrycie promieniowania przez naukowców w XIX wieku było przełomowym momentem w historii nauki i medycyny. Umożliwiło nam to poznanie ukrytych elementów materii, a także pozwoliło na rozwój nowych technologii medycznych. W tym artykule przedstawimy kto odkrył promieniowanie i jakie były tego skutki. Odkrycie promieniowania Odkrycie promieniowania było wynikiem badań i eksperymentów przeprowadzonych przez naukowców w XIX wieku. W 1895 roku niemiecki fizyk Wilhelm Conrad Röntgen odkrył promieniowanie X, które umożliwiło mu zrobienie pierwszego zdjęcia rentgenowskiego. Röntgen zauważył, że promieniowanie X przenika przez różne substancje i może ujawnić ukryte elementy w ludzkim organizmie. Niedługo potem, inni naukowcy również zaczęli badać promieniowanie, aby zrozumieć jego właściwości i zastosowanie. Wykorzystanie promieniowania w medycynie Promieniowanie stało się cennym narzędziem w medycynie, umożliwiając lekarzom obserwowanie ukrytych zmian w ciele pacjenta i diagnozowanie chorób. Rentgenografia stała się standardowym narzędziem diagnostycznym, a w późniejszym czasie wprowadzono tomografię komputerową, która umożliwia jeszcze bardziej szczegółowe badania. Promieniowanie stało się również narzędziem w leczeniu chorób, zwłaszcza w onkologii. Radioterapia jest obecnie jednym z najważniejszych sposobów leczenia nowotworów. Pozwala bowiem na wykrycie różnego rodzaju guzów i zmian nowotworowych, nawet w najwcześniejszych fazach ich rozwoju. Skutki promieniowania Promieniowanie może mieć szkodliwe skutki na zdrowie ludzi i środowisko naturalne. Nadmierna ekspozycja na promieniowanie może prowadzić do uszkodzenia DNA i innych tkanek, co zwiększa ryzyko chorób nowotworowych i innych chorób. Zanieczyszczenie radioaktywne może również wpłynąć na środowisko naturalne, powodując szkody w ekosystemie i zdrowiu ludzi. Bardzo ważne jest więc silne regulowanie działań związanych z wykorzystaniem promieniowania. Po katastrofie w Czarnobylu w 1986 roku i Fukushima w 2011 roku zwiększono o wiele bardziej restrykcyjne normy bezpieczeństwa, aby zminimalizować ryzyko związane z promieniowaniem. W medycynie stosuje się coraz bardziej precyzyjne narzędzia i metody, aby zmniejszać ryzyko u pacjentów. Jednocześnie, naukowcy nadal badają wpływ promieniowania na zdrowie i środowisko naturalne oraz pracują nad opracowaniem bardziej skutecznych i bezpiecznych metod diagnostyki i leczenia. Historia odkrycia promieniowania to historia postępu i nowych możliwości, jakie otworzyły się przed nauką i medycyną. Jednakże promieniowanie ma również potencjalnie szkodliwe skutki na zdrowie ludzi i środowisko naturalne, co wymaga wprowadzenia odpowiednich środków bezpieczeństwa i dbałości. Dzięki ciągłym badaniom i postępowi w technologii, nauka i medycyna nadal będą mogły korzystać z promieniowania, ale w sposób bezpieczny i odpowiedzialny.  

Zjawiska paranormalne, takie jak widzenie duchów, fascynują ludzkość od wieków. Historie o duchach pojawiają się w każdej kulturze, często wywołując dreszczyk emocji i poczucie tajemniczości. Ale czy istnieje naukowe wyjaśnienie tych zjawisk? Odpowiedź na to pytanie może być bardziej skomplikowana, niż się wydaje. Widzenie duchów a chemia mózgu Według badań, zakłócenia w komunikacji między różnymi częściami mózgu mogą prowadzić do halucynacji. Przykładem są osoby cierpiące na chorobę Parkinsona, z których około 50% doświadcza wizji duchów. Zakłócenia te mogą wynikać z problemów neurologicznych, które wpływają na sposób, w jaki mózg interpretuje bodźce zmysłowe. Badania sugerują, że specyficzne obszary mózgu, takie jak kora wzrokowa, mogą być nadmiernie pobudzone, co prowadzi do powstawania fałszywych obrazów. Ponadto, zakłócenia w przepływie informacji między korą mózgową a układem limbicznym mogą prowadzić do nieprawidłowego przetwarzania emocji, co z kolei potęguje halucynacje. Warunki środowiskowe mogą wywoływać wizje Ekstremalne warunki, takie jak hipotermia, niski poziom tlenu, izolacja społeczna czy stres, mogą również wywoływać wizje. Wspinacze wysokogórscy, polarnicy i samotni żeglarze często zgłaszają doświadczenia nadprzyrodzone w takich sytuacjach. Mechanizmy te mogą działać jako forma adaptacji psychologicznej, pomagając radzić sobie z ekstremalnym stresem. Ponadto badania wskazują, że takie doświadczenia mogą być wynikiem zaburzeń w funkcjonowaniu neurotransmiterów, co wpływa na percepcję rzeczywistości. Pareidolia Pareidolia to tendencja ludzkiego mózgu do doszukiwania się znajomych kształtów i wzorów w przypadkowych bodźcach, takich jak cienie czy dźwięki. W ten sposób ludzie mogą interpretować niejednoznaczne obrazy lub dźwięki jako duchy, lub inne zjawiska nadprzyrodzone. Zjawisko to jest uważane za wynik ewolucyjnej adaptacji, która pomagała naszym przodkom szybko rozpoznawać potencjalne zagrożenia w otoczeniu. Pola elektromagnetyczne i infradźwięki a widzenie duchów Badania sugerują, że ekspozycja na nieregularne pola elektromagnetyczne oraz infradźwięki może wywoływać uczucie obecności duchów. Eksperymenty z użyciem „God Helmet”, urządzenia wysyłającego sygnały magnetyczne do mózgu, wykazały, że wielu uczestników zgłaszało wizje duchów lub nawet postaci religijnych​. Tlenek węgla i pleśń Zatrucie tlenkiem węgla, niewidocznym i bezwonnym gazem, może prowadzić do halucynacji i innych poważnych problemów zdrowotnych. Podobnie, obecność pleśni w starych budynkach może powodować objawy neurologiczne, takie jak lęk czy halucynacje, które mogą być błędnie interpretowane jako doświadczenia nadprzyrodzone​. Czy kiedykolwiek doświadczyłeś spotkania z duchem? Jakie masz teorie na ten temat? Podziel się swoimi przemyśleniami w komentarzach i nie zapomnij udostępnić tego artykułu, aby inni mogli włączyć się do dyskusji!

Witaminy to jedne z najważniejszych składników odżywczych dla naszego organizmu. Pomagają w utrzymaniu zdrowia i dobrego samopoczucia. Jednak kto odkrył ich istnienie i zaczął je badać? W tym artykule poznacie historię witamin i ludzi, którzy stoją za ich odkryciem. Historia odkrycia witamin Zdrowie to jeden z najważniejszych aspektów naszego życia. Bez niego nie możemy cieszyć się życiem w pełni, a wszyscy dziś wiemy, jak ważnego dla naszego zdrowia są witaminy. Początkowo jednak ludzie nie zdawali sobie sprawy z ich istnienia. Dopiero w połowie XIX wieku, naukowcy zaczęli zauważać, że brak niektórych składników odżywczych w diecie może prowadzić do różnego rodzaju chorób. W 1881 roku naukowiec z Luwru, Georges-Fernand Widal, zauważył, że ludzie, którzy jedzą zbyt mało mięsa, cierpią na anemię. W 1905 roku niemiecki lekarz, Wilhelm Stepp odkrył, że brak surowicy mlecznej w diecie może prowadzić do szkorbutu. Wkrótce po tym, naukowcy zaczęli badać różne składniki odżywcze, w tym później nazwane witaminy. Pojęcie witamin wprowadził w 1912 roku, polski biochemik, Kazimierz Funk. Funk zauważył, że niektóre substancje w diecie mogą zapobiegać chorobom, ale nie są one białkami, węglowodanami ani tłuszczami. Zaproponował, że istnieją jakieś nowe składniki odżywcze, których nie znamy, i nazwał je witaminami, od łacińskiego słowa „vita”, co oznacza życie. Witaminy zostały odkryte podczas badań nad chorobami, takimi jak szkorbut, beri-beri i pelagra. Badania te wykazały, że każda z tych chorób była wynikiem braku pewnych składników odżywczych w diecie. Wkrótce potem, naukowcy zaczęli izolować i syntetyzować poszczególne witaminy i tworzyć suplementy, które można było stosować w celu uzupełnienia niedoborów. Wpływ odkrycia witamin na zdrowie Odkrycie witamin miało ogromny wpływ na nasze zdrowie i sposób, w jaki się odżywiamy. Dzięki temu możemy skutecznie zapobiegać chorobom, które kiedyś były uważane za nieuleczalne. Suplementy witaminowe, pozwalają uzupełnić braki w naszej diecie i zapobiec wielu chorobom, takim jak wcześniej wspomniane szkorbut, beri-beri czy pelagra. Wpływ odkrycia witamin jest szczególnie widoczny w krajach rozwijających się, gdzie brak odpowiedniej diety może prowadzić do wielu chorób i niedoborów witaminowych. Programy suplementacji witaminowej w tych krajach pomogły zmniejszyć liczbę przypadków chorób i poprawić jakość życia wielu ludzi. Komu zawdzięczamy odkrycie witamin? Odkrycie witamin było wynikiem pracy wielu naukowców. Jak już pisaliśmy, Kazimierz Funk, polski biochemik, który wprowadził pojęcie witamin, odegrał też później kluczową rolę w badaniach nad składnikami odżywczymi i ich wpływem na zdrowie. Nie był w tym jednak jedyny, gdyż inni naukowcy, tacy jak Christiaan Eijkman, Frederick Hopkins i Elmer McCollum, również odegrali kluczowe role w badaniach nad witaminami i w zrozumieniu ich właściwości. Podsumowując, odkrycie witamin było przełomem w dziedzinie zdrowia i żywienia, dzięki nim możemy skutecznie zapobiegać chorobom, które kiedyś były uważane za nieuleczalne. Witaminy są kluczowymi składnikami odżywczymi, które pomagają utrzymać nasze zdrowie i dobre samopoczucie.

Odkrycie i opatentowane penicyliny zrewolucjonizowały medycynę, przyczyniając się do wyleczenia wielu chorób zakaźnych. Od tej pory takie schorzenia jak błonica, gruźlica czy też inne infekcje przestały zagrażać ludzkiemu życiu. Kto odkrył penicylinę i jak do tego doszło? Poznaj historię pierwszego na świecie antybiotyku. Kto jako pierwszy odkrył penicylinę? Kiedy opatentowano penicylinę? Jak przebiegało przeprowadzanie badań na zwierzętach? Jak wyglądały próby podawania penicyliny ludziom? Kto jako pierwszy odkrył penicylinę? Penicylina została odkryta przez przypadek przez bakteriologa Alexandra Fleminga pracującego w Szpitalu Świętej Marii w Londynie. Kiedy porządkował on swoje laboratorium we wrześniu 1928 roku, zauważył, że w próbce zawierającej bakterie gronkowca rozwinęła się pleśń. To zjawisko nie byłoby niczym niezwykłym, gdyby nie fakt, że drobnoustroje, które znajdowały się najbliżej pleśni, zostały zniszczone. Przeprowadzone w późniejszym czasie przez Alexandra Fleminga badania wykazały bakteriobójcze działanie pleśni. Jednak naukowiec nie miał środków na wyodrębnienie penicyliny, czyli substancji aktywnej niszczącej bakterię. W 1929 roku udało mu się opublikować fakt odkrycia tego pierwszego w historii antybiotyku, jednak informacja ta nie spotkała się z dużym entuzjazmem ze strony środowiska naukowego. Kiedy opatentowano penicylinę? Wiadomo już, kto i kiedy odkrył penicylinę, jednak jej opatentowanie nastąpiło dopiero 10 lat później. W 1939 roku dwaj naukowcy, Ernst Boris Chain i Howard Florey, rozpoczęli badania nad substancjami o działaniu antybakteryjnym. Wtedy to w sposób chemiczny udało się im wyizolować penicylinę. Rok później ruszyły testy związane z podawaniem tej substancji żywym organizmom. Jak przebiegało przeprowadzanie badań na zwierzętach? Badania rozpoczęto od testów na gryzoniach. Dwóm myszom podano penicylinę o wysokim stężeniu. U zwierząt nie zaobserwowano negatywnego oznak zastosowania antybiotyku. Dwa miesiące później przeprowadzono badanie na ośmiu myszach, które wcześniej zainfekowano paciorkowcem. Tylko połowie z gryzoni została podana penicylina. Po szesnastu godzinach myszy te wciąż były żywe, natomiast zwierzęta, którym nie zaaplikowano antybiotyku, umarły. Ernst Boris Chain i Howard Florey 24 sierpnia 1940 roku zdecydowali się opublikować wyniki przeprowadzonych badań w czasopiśmie „Lancet”, co wywołało poruszenie w środowiskach naukowym i militarnym. Jak wyglądały próby podawania penicyliny ludziom? W 1941 roku naukowcy rozpoczęli próby stosowania antybiotyku u ludzi. Penicylinę podano mężczyźnie, u którego rozwinęła się infekcja bakteryjna po zranieniu się kolcem róży. Stan pacjenta był bardzo ciężki, jednak po podaniu antybiotyku znacznie się poprawił. Pacjent mógł zostać wyleczony, ale niestety zapasy penicyliny się wyczerpały i wkrótce potem mężczyzna zmarł. Wtedy Howard Florey doszedł do wniosku, że penicylina powinna być powszechnie dostępna. Ze względu na toczącą się wojnę nowy antybiotyk znalazł praktycznie zastosowanie. Odkrycie penicyliny przyczyniło się do uratowania życia wielu tysięcy żołnierzy, którzy byli narażeni na rozwój licznych infekcji w wyniku poniesionych ran. W 1945 roku naukowcy Alexander Fleming, Howard Florey i Ernst Boris Chain otrzymali nagrodę Nobla z dziedziny medycyny.

Dezynfekcja i antyseptyka to jedne z najważniejszych odkryć w historii medycyny, które zmieniły sposób, w jaki lekarze i pielęgniarki pracują, aby zapobiegać infekcjom. W tym artykule przyjrzymy się genezie antyseptyki, ze szczególnym uwzględnieniem postaci Ignaza Semmelweisa, który jako jeden z pierwszych zwrócił uwagę na znaczenie dezynfekcji w walce z chorobami. Odkrycie antyseptyki Ignaz Semmelweis był węgierskim lekarzem pochodzącym z Budapesztu. W latach 40. XIX wieku pracował jako lekarz położnik w Wiedniu, gdzie zwrócił uwagę na wysoki odsetek zgonów matek i niemowląt w szpitalach. Semmelweis postanowił zbadać tę kwestię i zauważył, że większość zgonów była spowodowanych gorączką poporodową, która wynikała z infekcji. Zauważył również, że na oddziale położniczym, gdzie studenci medycyny przeprowadzali sekcje zwłok, częściej występowały zakażenia. Semmelweis doszedł do wniosku, że to właśnie brak higieny rąk i narzędzi medycznych powodował infekcje i zgon matek i ich dzieci. Semmelweis wprowadził obowiązkowe mycie rąk wraz z dezynfekcją narzędzi medycznych, co spowodowało, że liczba zgonów drastycznie spadła. Mimo to, jego odkrycie spotkało się z oporem i krytyką ze strony innych lekarzy, którzy uważali, że teoria o infekcjach jest absurdalna. Niestety, Semmelweis nie doczekał się uznania swojego odkrycia i zmarł w 1865 roku w szpitalu psychiatrycznym, po tym jak został uznany za szaleńca. Dopiero po wielu latach jego odkrycie zostało docenione i dzisiaj jest uznawane za przełomowe w walce z infekcjami. Ewolucja antyseptyki Lata po odkryciu Semmelweisa, antyseptyka stała się kluczowym elementem w walce z chorobami. Dzisiaj mamy dostęp do wielu różnych środków dezynfekujących, takich jak alkohol, nadtlenek wodoru, chlor, jod, a także specjalne urządzenia do dezynfekcji powietrza i powierzchni. Wraz z rozwojem technologii i nauki, antyseptyka i dezynfekcja stały się coraz bardziej skuteczne i bezpieczne. Dzisiaj dezynfekcja jest standardem w każdej dziedzinie medycyny, a jej zastosowanie jest niezbędne do zapobiegania infekcjom. Jednym z najbardziej znanych i powszechnie stosowanych środków antyseptycznych jest alkohol. Jest on skuteczny w zabijaniu bakterii, wirusów i grzybów, a jego stosowanie proste i wygodne. Dzięki temu, że alkohol jest łatwo dostępny i stosunkowo tani, jest stosowany w różnych dziedzinach życia, takich jak medycyna, przemysł spożywczy lub kosmetyka.Innym ważnym środkiem antyseptycznym jest chlor. Chlor jest skuteczny w zabijaniu bakterii, wirusów i grzybów, a jego stosowanie jest powszechne w przemysłowych procesach dezynfekcji, wodociągach i basenach. Podsumowując, antyseptyka i dezynfekcja to kluczowe odkrycia w historii medycyny, które zmieniły sposób, w jaki pracują lekarze i pielęgniarki, chcąc zapobiegać infekcjom. Ignaz Semmelweis był jednym z pierwszych, którzy zwrócili uwagę na znaczenie dezynfekcji w walce z chorobami, a jego odkrycie stało się przełomowe dla świata medycyny.

Zjawiska paranormalne od wieków są obiektem zainteresowania zarówno zwykłych ludzi, jak i naukowców. Współcześnie jednak coraz rzadziej zdarza się, że ktoś wierzy w prawdziwość tego rodzaju zjawisk, z reguły szukamy ich racjonalnego wyjaśnienia. Często odpowiedzi dostarcza medycyna, jeśli więc zastanawiasz się, czy widzenie duchów może świadczyć o chorobie, koniecznie czytaj dalej. Duchy a psychologia Współczesna psychologia jest niezwykle rozwiniętą dziedziną nauki, która daje nam odpowiedzi na coraz większą ilość pytań. Dawniej, gdy stan wiedzy z zakresu psychologi był znacznie gorszy, wiele sytuacji, czy niezrozumiałych zjawisk i doświadczeń przypisywano siłom nadprzyrodzonym lub nadawano im znaczenie magiczne. Na całe szczęście psychologiczne przyczyny widzenia duchów są już całkiem dobrze opisane, co daje nadzieję, że osoby zmagające się z tego typu problemami znajdą pomoc i nie będą żyły w strachu. Jakie choroby dają objawy w postaci widzenia duchów? Widzenie duchów może być interpretowane na różne sposoby w zależności od kontekstu kulturowego, osobistych przekonań i okoliczności. Jednak z medycznego punktu widzenia, widzenie duchów może czasami być związane z pewnymi stanami psychicznymi lub neurologicznymi. Zdarza się, że jest ono formą halucynacji, które mogą występować w różnych zaburzeniach psychicznych, takich jak schizofrenia, ciężkie depresje, lub zaburzenia afektywne dwubiegunowe. Ponadto stany takie jak paraliż senny mogą wywoływać wrażenia widzenia postaci czy cieni, które niektórzy mogą interpretować jako duchy. Warto pamiętać o tym, że nie tylko ciężkie choroby psychiczne mogą doprowadzić do stanu, w którym wydaje nam się, że widzimy różne dziwne, często nadprzyrodzone rzeczy. Nadmierny stres, brak snu, lub wyczerpanie fizyczne mogą prowadzić do doświadczeń, które są czasem odbierane w podobny sposób. Także padaczka i migrena mogą wywoływać w skrajnych przypadkach omamy wzrokowe. Każdy taki przypadek należy skonsultować z lekarzem. Co zrobić, gdy zobaczy się ducha? Wpływ na to, jak postrzegamy rzeczywistość i interpretujemy to, co widzimy, mają również uwarunkowania kulturowe, wierzenia oraz prywatne przekonania. Dobrze jednak podchodzić do takich sytuacji z dystansem i zawsze starać się szukać racjonalnego wyjaśnienia dziwnych zjawisk, a w razie niepokoju, poszukać pomocy u specjalistów. Szansa, że to, co widzimy, albo wydaje nam się, że zobaczyliśmy, jest duchem, z naukowego punktu widzenia praktycznie nie istnieje. Jeśli ktoś głęboko wierzy w zjawiska nadprzyrodzone, obecność osób zmarłych wśród nas, to zawsze może się pomodlić. Poza modlitwą jednak koniecznie trzeba udać się do lekarza i sprawdzić, czy nie pojawiły się jakieś problemy zdrowotne. Zdrowie psychiczne na szczęście przestaje już być tematem tabu i coraz więcej osób korzysta z pomocy psychiatrów, psychologów i psychoterapeutów. Jeśli masz inne zdanie na temat obecności duchów i zjaw śród ludzi, to zapraszamy do dyskusji pod artykułem.

W nasieniu znajduje się 500 milionów plemników, jednak w drodze do zapłodnienia komórki jajowej, wiele z nich umiera. Czasem wszystkie. Jeżeli mężczyzna produkuje mniej niż 20 milionów plemników, mówimy wtedy o problemach z płodnością i o bezpłodności. W poniższym artykule wyjaśniamy, ile żyją plemniki w pochwie oraz poza nią. Plemnik, czyli męskie gamety powstałe w procesie spermatogenezy, która odbywa się w jądrach. Czas ich powstawania i dojrzewania wynosi 72 dni. Plemnik zbudowany jest z główki, szyjki i witki, dzięki, której się porusza. Jak długo żyją plemniki? Żywotność plemników jest uzależniona od wielu czynników. Na ich długość życia wpływa zdrowie mężczyzny, stan gospodarki hormonalnej czy aktywność seksualna. Ich długość zależy więc od ich stanu, ale też od warunków, w jakich się znajdują. Okres życia plemnika w jądrach wynosi 72 dni, można wyróżnić kilka etapów rozwoju męskich gamet, jest to: spermatogonia, spermatocyty I i II rzędu, spermatydy, dorosłe plemniki. Po trzech miesiącach plemnik jest w pełni wykształcony. Jeżeli natomiast mężczyzna nie jest aktywny seksualnie, komórki po pewnym czasie umierają i zostają wydalone przez cewkę moczową. Ile żyje plemnik w pochwie? Stan zdrowia mężczyzny ma ogromny wpływ na żywotność plemników, ale nie tylko, cykl menstruacyjny odgrywa kluczową rolę w zapłodnieniu, ale o tym za chwilę. Plemnik w idealnych warunkach może przetrwać w pochwie 72 godziny, najsilniejsze osobniki mogą żyć nawet do 5 dni. Co wpływa na sprzyjające okoliczności, w których plemnik może długo żyć? Owulacja kobiety, jej dni płodne i ilość wytwarzanego przez organizm estrogenu. Organizm w trakcie owulacji wytwarza tzw. śluz płodny, który pomaga przedostać się plemnikom do komórki jajowej, pełni on też funkcję osłonową dla plemników, ponieważ chroni przed kwasowym odczynem pochwy, które naturalnie zabija plemniki. Największe prawdopodobieństwo ciąży jest w trakcie owulacji kobiety, ze względu na sprzyjające warunki, możliwe jest też zapłodnienie kilka dni przed owulacją. Ile żyje plemnik poza pochwą? Tutaj dużą rolę odgrywa jakość nasienia mężczyzny. Jeśli sperma znajdzie się przykładowo na pościeli, ubraniu czy ręce to zazwyczaj giną natychmiastowo, w najlepszym przypadku mogą dożyć kilkunastu minut. Nasuwa się więc pytanie – czy nieuważny kontakt spermy z pochwą może skutkować zapłodnieniem? Szanse są niewielkie. Męskie gamety szybko giną w suchym środowisku. Preferują one miejsca ciepłe i wilgotne, jak miejsca intymne. Plemniki są bardzo wrażliwe, niemożliwa jest ciąża bez wytrysku. Czym są plemniki w prejeakulacie? Część osób może nie wiedzieć, niektórzy po prostu zapominają, że plemniki występują także w preejakulacie. Czym on jest? To śluz, który jest wydzielany na wskutek podniecenia. Warto o tym pamiętać, jeśli nie chcemy zajść w nieplanowaną ciążę, ponieważ metoda tzw. stosunku przerywanego nie jest formą antykoncepcji. Przed zapłodnieniem chronią nas tylko prezerwatywy, tabletki hormonalne, krążki antykoncepcyjne czy spirale antykoncepcyjne.

W okresie zimowym bardzo łatwo można nabawić się infekcji. Wystarczy, że temperatura na zewnątrz zbliży się do zera, a organizm już zostanie wystawiony na próbę. Co robić zimą, aby nie chorować? Podpowiadamy. Ubieraj się adekwatnie do zimowej pogody Zadbaj zimą o zdrową dietę Pamiętaj o suplementowaniu witamin zimą Nie zapominaj o zimowej aktywności fizycznej Ubieraj się adekwatnie do zimowej pogody Chociaż zima kojarzona jest zazwyczaj z mrozem i dużą ilością śniegu, to pogoda w tym czasie może być bardzo zmienna. Zatem należy uważnie obserwować, jakie warunki atmosferyczne panują na zewnątrz, aby nie dopuścić do wyziębienia lub przegrzania organizmu. Kiedy na dworze jest wyjątkowo niska temperatura, pamiętaj o założeniu przed wyjściem z domu ciepłej kurtki, szala i czapki. Nie zapomnij również zabrać ze sobą rękawiczek, ponieważ dłonie są wyjątkowo wrażliwe na zimno. Natomiast, gdy na zewnątrz panuje dodatnia temperatura, możesz zdecydować się na założenie nieco cieńszych ubrań, jednak nie rezygnuj z czapki, gdyż przez głowę ucieka najwięcej ciepła. Złota zasada dotycząca sposobu ubierania się w okresie zimowym to noszenie ubrań na tzw. cebulkę, czyli zakładanie kilku warstw odzieży. Zadbaj zimą o zdrową dietę Jeśli zastanawiasz się, jak dbać o odporność organizmu zimą, musisz pamiętać o odpowiednio zbilansowanej diecie. Zadbaj, aby w dostarczanych posiłkach znalazły się produkty bogate w witaminy i minerały, które pozwolą Ci zadbać o odporność zimą. Jedz jak najwięcej warzyw i owoców, ryb bogatych w zdrowe kwasy tłuszczowe omega-3, a także mięsa stanowiącego źródło białka. Nie zapominaj także o artykułach spożywczych dostarczających organizmowi błonnik — takich jak pełnoziarniste pieczywo i kasze. Pamiętaj o suplementowaniu witamin zimą Jak poprawić odporność organizmu zimą, aby nie chorować? W tym okresie znacznie częściej panuje pochmurna aura i brakuje słońca, co wpływa na mniejsze absorbowanie witaminy D3 przez skórę. Niedobór ten witaminy sprawia, że ludzki organizm jest bardziej podatny na różne choroby, zatem warto dostarczać mu wyższe dawki tego cennego składnika. Zalecana dzienna suplementacja witaminy D3 to 2000-4000 jednostek. Kolejną witaminą, która pozwala podnieść odporność organizmu jest askorbinian sodu, czyli witamina C. Spore jej ilości znajdują się w owocach i warzywach (np. cytrusach, natce pietruszki, czerwonej papryce), jednak można zwiększyć dawkę tej witaminy, dodatkowo przyjmując suplementy. Nie zapominaj o zimowej aktywności fizycznej Jak dbać o odporność, aby cieszyć się dobrym zdrowiem w okresie zimowym? Przede wszystkim pamiętaj o aktywności fizycznej na świeżym powietrzu. Nie musisz decydować się na wyczerpujące treningi, jednak całkowita rezygnacja z wysiłku w okresie zimowym to duży błąd. Regularna aktywność pozwala podnieść wydolność organizmu i dotlenić komórki, co stanowi istotną kwestię, gdy zależy Ci na podwyższeniu odporności. Kiedy zastanawiasz się, co robić zimą, aby nie chorować, pamiętaj, aby ubierać się odpowiednio do panującej pogody, dostarczać organizmowi niezbędnych składników i witamin, a także zadbać o regularny umiarkowany wysiłek fizyczny.